ایمپلنت های دندانی دهه ها است که به عنوان جایگزینی دائمی و طبیعی برای پروتز ها، بریج ها و دندان های از دست رفته استفاده می شوند. با این حال، برای درک واقعی اینکه چرا ایمپلنت دندان استاندارد طلایی گزینه های جایگزینی دندان است، باید نگاه دقیق تری به هر قسمت از آن بیندازیم. سه قسمت اصلی ایمپلنت که برای چندین دهه مورد استفاده بوده و توسط اکثر دندانپزشکان مورد قبول است شامل پایه یا فیکسچر، اباتمنت و تاج (پروتز) است.
اجزای ایمپلنت دندان
سه قسمت اصلی بیشتر ایمپلنت های دندانی عبارتند از: پایه ایمپلنت (فیکسچر)، اباتمنت و تاج.
فیکسچر (پست ایمپلنت)
فیکسچر پیچی است که در طی یک عمل جراحی کوچک با جراحی پیشرفته و با هدایت کامپیوتری به استخوان فک وارد می شود. فیکسچر واقعی کمی شبیه ریشه دندان است. بنابراین اگر یک پایه ایمپلنت را ببینید، ممکن است متوجه شوید که انتهای آن درست مانند یک ریشه دندان واقعی مخروطی است.
فیکسچر های دندانی در طیف وسیعی از قطر ها در دسترس هستند و این اطمینان را می دهد که دندانپزشکان می توانند مناسب ترین قطر را برای دندانی که نیاز به ترمیم دارد انتخاب کنند. به عنوان مثال، ایمپلنت با قطر باریک برای دندان های کوچک تر مانند دندان های ثنایا مناسب تر است، در حالی که قطر بزرگ تر برای دندان های بزرگ تر مانند مولر مناسب تر است. پست های ایمپلنت دندان نیز با توجه به اندازه و محل دندانی که قرار است جایگزین شود متفاوت است.
یک فیکسچر دندانپزشکی معمولی توخالی است تا بتوان اباتمنت را روی فیکسچر پیچ کرد.
پس از جراحی کاشت ایمپلنت، تقریباً ۴ تا ۶ ماه طول می کشد تا اباتمنت با استخوان فک جوش بخورد و بهبود یابد تا مرحله بعدی در فرآیند کاشت دندان شروع شود.
اباتمنت
اباتمنت یک قطعه اتصال کوچک است که بین پست ایمپلنت و پروتز قرار می گیرد. یک طرف آن به گونه ای طراحی شده است که در داخل پست ایمپلنت پیچ شود، در حالی که طرف دیگر برای چسباندن پروتز دندان استفاده می شود.
انواع مختلفی از اباتمنت ها وجود دارد که بر اساس نوع پروتزی که نیاز به حمایت دارد انتخاب می شود. برخی از اباتمنت ها را نیز می توان در زوایای مختلف قرار داد تا پس از اتصال پروتز ظاهری طبیعی داشته باشند. بر اساس تکنیکی که دندانپزشک استفاده می کند، اباتمنت ممکن است همزمان با پست ایمپلنت قرار داده شود یا پس از انجام استئواینتگراسیون روی پست پیچ شود.
اباتمنت های سفارشی را می توان در لابراتوار دندانپزشکی پس از قالب گیری از بالای ایمپلنت و دندان ها و لثه مجاور ساخت. اندازه، شکل و جنس اباتمنت به نیاز بیمار و محل دندان بستگی دارد.
پروتز
اصطلاح پروتز در بیشتر موارد برای اشاره به تعویض اندام، معمولاً بازو یا پا استفاده می شود. با این حال، وقتی صحبت از ایمپلنت های دندانی می شود، پروتز به یک دندان مصنوعی اشاره دارد.
پروتز را می توان از مواد مختلفی مانند پرسلن یا سرامیک ساخت و می توان آن را در جای خود پیچ کرد یا روی اباتمنت چسباند.
بر اساس تعداد دندان هایی که جایگزین می شوند انواع پروتز وجود دارد:
- تاج: در صورت تعویض یک دندان، تاج دندان به اباتمنت متصل می شود. این روکش ها معمولاً سرامیکی یا مخلوطی از فلز و پرسلن هستند. تاج بر روی اباتمنت پیچ یا سیمان می شود.
- بریج (پل): اگر تعدادی از دندان های پشت سر هم باید تعویض شوند، از بریج دندان استفاده می شود. پل ها معمولاً از پرسلن ساخته می شوند و فقط به دو ایمپلنت متصل می شوند که آن را محکم در جای خود نگه می دارند.
- پروتز کامل دندان: برای بیمارانی که قرار است دندان های کامل فک جایگزین شوند، می توان از پروتز ایمپلنتی استفاده کرد. پروتز های معمولی (دندان های مصنوعی متحرک) روی لثه قرار می گیرند و با ساکشن در جای خود ثابت می شوند. پروتز های تحت حمایت ایمپلنت با کمک ایمپلنت های دندانی و به طور ایمن در جای خود نگه داشته می شوند و لبخندی طبیعی را به بیماران هدیه می دهند.
الهه
مختصر و مفید.